Ένας manager στην τιμή των δύο!

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το εξής αξιοσημείωτο σύμπτωμα στις διοικήσεις των δημοσίων οργανισμών και ΔΕΚΟ.
Επί διακυβέρνησης Σημίτη θεσπίστηκαν διαδικασίες αντικειμενικής αξιολόγησης για την πλήρωση των θέσεων των διοικητών πολλών οργανισμών. Οι επιτυχόντες, οι περίφημοι managers που αντικατέστησαν τους παρωχημένους κομματικούς προέδρους, υπέγραψαν μάλιστα συμβόλαια 3ετούς ή 5ετούς διάρκειας με υψηλές για την εποχή αμοιβές, της τάξης μεγέθους των 5-6 χιλιάδων Ευρώ για ένα οργανισμό του μεγέθους ενός μεσαίας δυναμικότητας Νοσοκομείου. Η παραπάνω αποζημίωση κλιμακώνονταν βεβαίως ανάλογα με το μέγεθος του οργανισμού και τους ισολογισμούς που τα στελέχη υπέγραφαν, ή που τα διοικητικά τους συμβούλια στην περίπτωση των Α.Ε. όριζαν. Θα μπορούσε κάποιος να κρίνει θετικά ή αρνητικά την αποτελεσματικότητα του μέτρου και τα κίνητρα του νομοθέτη, ασφαλώς όμως αποτέλεσε μια τομή στην εισαγωγή σύγχρονων μεθόδων management στο δημόσιο.
Προϊόντος του χρόνου βέβαια, ο θεσμός έτυχε της γνωστής ελαστικής μεταχείρισης που ο νεποτισμός των κυβερνώντων επεφύλασσε και φθάσαμε στο σημείο κομματικά εγκάθετοι διοικητές μεγάλων ΔΕΚΟ να εισπράττουν, εν μέσω λιτότητας και ύφεσης της οικονομίας, αποζημιώσεις ασύλληπτου ύψους που σε ορισμένες των περιπτώσεων έφθασαν μαζί με τα διάφορα bonus να ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο(500.000) Ευρώ ετησίως!
Αντιλαμβάνεσθε ότι η παραπάνω πρακτική προκάλεσε μέχρις εξοργίσεως το κοινό αίσθημα και αποτέλεσε έναν από τους παράγοντες αρχικά αποδόμησης του δήθεν σεμνού και ταπεινού προφίλ και αργότερα εκλογικής συντριβής της κυβέρνησης Καραμανλή.
Ωσάν να μην έφθανε αυτό, οι υπό αποχώρηση (λόγω αλλαγής της κυβέρνησης) «γαλάζιοι» managers των παραπάνω οργανισμών, φέρονται εσχάτως αποφασισμένοι να διεκδικήσουν παχυλότατες αποζημιώσεις για το πέρας του υπολοίπου της θητείας τους, για την οποία φρόντισαν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι (και κομματικοί τους φίλοι) να τους διασφαλίσουν με σχετικές συμβάσεις.
Στο σημείο αυτό βέβαια, για να είμαι απόλυτα δίκαιος, θα πρέπει να αναφέρω πως παρόμοια συμπεριφορά επέδειξαν στο παρελθόν και ορισμένοι managers του «πράσινου» στρατοπέδου, που όταν αντικαταστάθηκαν από άλλους, προσέφυγαν στη δικαιοσύνη και κέρδισαν αποζημιώσεις ίσες με το ύψος των συμβατικών τους αποδοχών και για το όλον της προβλεπόμενης θητείας τους.
Μ΄αυτά και μ΄αυτά έχει θεσμοποιηθεί το παράδοξο να πληρώνουν οι φορολογούμενοι για κάθε θέση manager στο δημόσιο δύο! δικαιούχους της αμοιβής. Έναν που διοικεί και τον προκάτοχό του που δήθεν αδίκως «εκδιώχθηκε».
Επειδή λοιπόν ουδεμίαν αμφιβολία έχω για την διαιώνιση της «ξετσιπωσιάς» των εκάστοτε managers που αρνούνται να παραιτηθούν άμα τη αλλαγή της κυβέρνησης, προτείνω όπως νομοθετήσει σχετικά η παρούσα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και εισάγει στα συμβόλαιά τους ρήτρα απαλλαγής του δημοσίου από οποιαδήποτε υποχρέωση περεταίρω αποζημίωσής τους πέραν του χρόνου στον οποίο ασκούν τα καθήκοντά τους.
Κι όποιος ήθελε κύριοι αιτηθεί…
Τουλάχιστον θα πετύχουμε το αυτονόητο, να πληρώνουμε για κάθε μία θέση διοικητή μόνον έναν manager…